„Westfoahlen“

„Ick weet en Land met dusentjäöhr’ge Eeken,
De Twöge süht man in de Wolken reeken,
Wao friee Männer froh ähr Land bebaut,
Un fruchtbar iss der Erde düstrer Schaut;
Wao gastfrie glemmt dat Füer up dem Herde,
Et iss Westfaolenland, dat Land der rauden Erde!

Ick weet en Land, wao alle Mann un Jieder
In Hiärt un Munde hät de schönsten Leeder,
Wao’n Handschlag jüst so guet iss äss en Eed,
Un wao van Nück un Falschheit man nix weet.
Dao kennt man auk kien Puchen un kien Praohlen:
Et iss dat Sassenland, dat schöne Land Westfaolen!

ick weet en Land, wao Trüe sitt un Glauben,
Un wao man lött dat Aolle sick nich rauben.
Kümp maol de Fiend uss an dat Land heran,
De Künink röpt, dann kuemt se Mann füör Mann,
Se schlaoht den Fiend, se staoht füör Huus un Herde
Un füör’t Westfaolenland, dat Land der rauden Erde.

Ick weet en Land, wao ranke schlanke Wichter,
Äss Miälk und Blot so laotet de Gesichter,
Ut blaoe Augen gneest de Schelm herut,
Füör’n dütschken Kärl iss dat de rechte Bruut.
Sökt ji en Schatz, et iss füörwaohr kien Praohlen:
Gaoht män in’t Mönsterland, in’t aolle Land Westfaolen.

Ick weet en Land, wenn maol mi kümp dat
Stiärben Un gaoh nao Guott un sall den Hiemmel iärben,
Makt dann mien Bedde füör den ew’gen Draum
In’n köhlen Wald bi’n aollen Eekenbaum,
Dao könnt ji manks füör den Westfaolen biäden,
De draimt in rauder Erde still in Friäden.

Eli Marcus


Beitrag veröffentlicht

in

,

von

Schlagwörter: